werkbevlogenheid

Werkbevlogenheid is een positieve psychologische toestand waarin iemand zich energiek, betrokken en volledig in het werk opgaat. Het begrip is veelbestudeerd in de arbeids- en organisatiepsychologie en verwijst naar een combinatie van enthousiasme, inzet en aandacht voor taken. De term werd in de jaren 2000 geïntroduceerd door Wilmar Schaufeli en Arnold Bakker en is sindsdien uitgegroeid tot een gangbaar begrip in zowel wetenschap als praktijk.

De drie kernonderdelen zijn vigor, dedication en absorption. Vigor verwijst naar energie en veerkracht bij het werk; dedication naar toewijding, betekenisvolheid en trots op het werk; en absorption naar volledig opgaan in taken en geconcentreerd werken. De meest gebruikte meetinstrumenten zijn de Utrechtse Arbeidsbevlogenheidschaal (UWES), met versies UWES-9 en UWES-17, waarmee de mate van arbeidsbevlogenheid kan worden gemeten.

Theoretisch wordt werkbevlogenheid vaak geplaatst binnen het job demands-resources-model (JD-R). Positieve uitkomsten die samenhangen met hogere werkbevlogenheid zijn onder meer betere werkprestaties, hogere arbeidsbetrokkenheid en welzijn, en minder uitval of burn-out. Voorwaarden die bevorderlijk zijn lijken te liggen in job resources zoals autonomie, feedback, sociale ondersteuning en afstemming tussen waarden en werk, evenals persoonlijke hulpbronnen zoals veerkracht en zelfeffectiviteit.

Kritische beschouwingen wijzen erop dat werkbevlogenheid enigszins overlap kan vertonen met burn-out en dat er discussie is over de consistente operationalisatie en dimensionaliteit van het construct. Daarnaast kunnen culturele en sectorale verschillen de meting en interpretatie beïnvloeden. Ondanks deze discussies blijft werkbevlogenheid een veelgebruikte maatstaf voor hoe positief werken kan worden ervaren en beïnvloed door organisatorische praktijken.