waterafstotende

Waterafstotend, in het Nederlands vaak gebruikt als waterafstotende of waterafstotende afwerking, verwijst naar de eigenschap van een oppervlak om water te weren of te laten rijpen en van het oppervlak af te laten rollen. Dergelijke oppervlakken zorgen voor hoge watercontacthoeken en lage wrijfkoppelingen, waardoor druppels bijeenklonteren en makkelijk weggrollen.

De werking berust meestal op twee aspecten: chemische afstotende eigenschappen en oppervlaktestructuur. Een laag met een lage oppervlaktespanning, zoals sommige fluorpolymeren of siliconen, verlaagt de aanhechting van water. Daarnaast kan microscopische of nanometerhoge textuur, gecombineerd met een lage oppervlaktespanning, leiden tot een toestand waarin water druppels op de top van lucht tussen de vezels of microstructuren zitten (Cassie-Baxter toestand). Dit verhoogt de waterafstoting en vermindert wrijving wanneer druppels rollen.

Toepassingen van waterafstotende afwerkingen zijn onder meer textiel en kleding (jasjes, tenten, rugzakken), bouwmaterialen (gevels, stenen, beton), papier en karton, en elektronische of optische coatings. In de auto- en maritieme sector worden ook waterafstotende lakken en laklagen toegepast. Duurzaamheid en onderhoud hangen af van de gebruikte coating: sommige systemen slijten bij wrijven, wassen of UV-straling en moeten periodiek worden heraangebracht.

Testmethoden omvatten waterbeadingstesten en contacthoekmetingen, terwijl realistische criteria vaak bestaan uit spray- of slijtageproeven. Milieukwesties spelen bij sommige typen coatings een rol; fluorhoudende verbindingen worden bekritiseerd en er is vraag naar duurzamere, water- en milieuvriendelijke alternatieven.