verslaggevingsstandaarden

Verslaggevingsstandaarden zijn de regels en richtlijnen die bepalen hoe organisaties financiële en niet-financiële informatie vastleggen, samenvatten en openbaar maken aan beleggers, kredietverstrekkers en andere stakeholders. Ze dragen bij aan vergelijkbaarheid, transparantie en betrouwbaarheid van rapportages over prestaties, positie en risico’s.

Er bestaan verschillende categorieën, met name financiële verslaggevingsstandaarden en niet-financiële of duurzaamheidsrapportage. Financiële verslaggevingsstandaarden omvatten IFRS (International Financial Reporting Standards), uitgegeven door de IFRS Foundation en beheerd door de IASB; US GAAP (Generally Accepted Accounting Principles) van de FASB; en in sommige landen ook landsspecifieke regels zoals Nederlandse verslaggevingsstandaarden (RJ/Dutch GAAP). Niet-financiële verslaggevingsstandaarden bestrijken onderwerpen zoals duurzaamheid, maatschappelijke verantwoordelijkheid en governance. Voorbeelden zijn de GRI-standaarden, de op IFRS gebaseerde ISSB-standaarden, en de Europese CSRD met ESRS-standaarden. Bedrijven rapporteren vaak over milieu, sociaal beleid en governance volgens deze frameworks, soms verplicht via regelgeving.

Toepassing hangt af van jurisdictie, sector en grootte van de organisatie. IFRS is wijdverbreid voor geconsolideerde financiële verslaggeving van beursgenoteerde bedrijven in veel landen; CSRD introduceert in de EU een verplichting tot duurzaamheidsrapportage voor grote ondernemingen. Niet-financiële frameworks zijn vaak vrijwillig maar kunnen in bepaalde sectoren of regio’s vereist zijn.

Onderliggende principes en controle versterken de betrouwbaarheid: verslaggeving wordt ondersteund door audit- en assurance-standaarden en wordt voortdurend geëvolueerd door internationale convergentie en updates van de standaarden.