urineincontinentie

Urineincontinentie is een aandoening waarbij iemand onvrijwillig urine verliest door een stoornis in de controle over de blaas of de sluitspieren. Het komt bij zowel vrouwen als mannen voor en wordt vaak beïnvloed door leeftijd, zwangerschap, operaties en aandoeningen die de bekkenbodem of zenuwen aantasten. In de volksgezondheid heeft het invloed op kwaliteit van leven en dagelijks functioneren, maar het is meestal behandelbaar.

Er bestaan verschillende typen. Stressincontinentie treedt op bij inspanning of druk op de buik, zoals bij tillen, niezen of lachen. Urge-incontinentie gaat gepaard met een plotseling en sterk aandranggevoel gevolgd door verlies van urine. Mixed incontinentie combineert beide. Overflow-incontinentie ontstaat bij een onvolledige lediging van de blaas. Functionele incontinentie is gerelateerd aan beperkingen buiten de urinewegen, bijvoorbeeld door lichamelijke of cognitieve factoren.

Diagnostiek omvat meestal een anamnese en lichamelijk onderzoek, een bladderen-dagboek, urinetest en urineweginfectie uitsluiting. Bij twijfel kunnen aanvullende onderzoeken volgen zoals postvoid residual meting en urodynamische studies. De behandeling is afhankelijk van het type en de ernst en kan bestaan uit leefstijlmaatregelen, bekkenbodemoefeningen, blaastraining en regelmatige plaspauzes. Middelen kunnen antimuscarinica of bèta-3-agonisten zijn; bij vrouwen kan lokale estrogenen helpen. Hulpmiddelen zoals incontinentie- pads en pessaria of sluisimplementaties kunnen ondersteuning bieden. Chirurgische opties zijn onder meer slingoperaties, blaas-neck-suspensie of bulking-injecties; bij mannen kan in ernstige gevallen een kunstmatige sluitspier worden toegepast.

Preventie richt zich op gewichtoptimalisatie, regelmatig bekkenbodemtrainen, vezelrijke voeding en behandeling van constipatie. Raadpleeg een zorgverlener als urineverlies optreedt of verergert, omdat tijdige evaluatie de opties kan vergroten.