toegangscontrolelijsten

Toegangscontrolelijsten, afgekort ACL’s, zijn verzamelingen van toestemmingsregels die bepalen welke gebruikers of groepen toegang hebben tot een object of bron en welke handelingen zij mogen verrichten. Een ACL bestaat uit individuele regels, Access Control Entries (ACE’s), die aangeven of een entiteit toestemming krijgt om bepaalde acties uit te voeren of juist niet. ACL’s worden toegepast in uiteenlopende contexten, zoals bestanden en mappen, netwerken en applicaties.

ACL’s komen voor in verschillende systemen en omgevingen. In besturingssystemen bepalen DACL’s (Discretionary Access Control Lists) wie toegang heeft tot een bestand of object, terwijl SACL’s (System Access Control Lists) vastleggen welke toegangspogingen gelogd moeten worden voor auditing. Bestanden en mappen in Windows met NTFS en in Unix-achtige systemen met POSIX-ACLs maken gebruik van dergelijke lijsten. Daarnaast worden ACL’s gebruikt op netwerken en in firewalls om verkeer te regelen op basis van IP-adressen, poorten en protocollen, en in cloud- en applicatiebeveiliging om permissies te beheren.

Het beheren van ACL’s omvat regelmatig controleren en aanpassen van wie wat mag, met aandacht voor least privilege en beveiligingsauditing. Belangrijke aspecten zijn de volgorde van evaluatie van ACE’s, het bestaan van expliciete denied-regels, en een default-deny beleid wanneer geen enkele regel toepasbaar is. Onderscheid tussen toegang en audit-loggingsvereisten helpt bij naleving en tracing. Een goede praktijk is documentatie van beleid, periodieke evaluatie van permissies en gescheiden verantwoordelijkheden bij het toekennen en intrekken van ACL-rechten.