temperatuurcoëfficiënt

Temperatuurcoëfficiënt is een paramètre dat aangeeft hoe een fysische grootheid verandert met temperatuur. In de elektronica wordt het veel gebruikt voor weerstanden, condensatoren en andere componenten, en het wordt meestal gedefinieerd ten opzichte van een referentietemperatuur, vaak 20°C of 25°C. Voor een kleine temperatuursverandering kan een lineaire benadering worden toegepast.

Voor weerstand geldt bijvoorbeeld R(T) ≈ R0 [1 + α_R (T − T0)], waarbij α_R de temperatuurcoëfficiënt van weerstand is. De eenheid is 1/°C en vaak wordt α_R uitgedrukt in ppm/°C (delen per miljoen per graad Celsius). De meeste metalen hebben een positieve TCR, wat betekent dat de weerstand bij hogere temperatuur toeneemt. Puur koper heeft ongeveer α_R ≈ 0,00393/°C (≈ 3930 ppm/°C). Precisie-resistors maken vaak gebruik van materialen met veel lagere TCR’s, bijvoorbeeld metalen films met enkele tientallen ppm/°C. Koolstof- of koolstof-achtige mengsels kunnen hogere of negatieve TCR’s vertonen, afhankelijk van structuur en temperatuurbereik.

Voor condensatoren geldt analogie: C(T) ≈ C0 [1 + α_C (T − T0)], waarbij α_C de temperatuurcoëfficiënt van capaciteit is. α_C kan positief of negatief zijn en varieert afhankelijk van het type condensator (keramisch, polymeer, electrolyt, enz.).

De temperatuurcoëfficiënt is essentieel bij ontwerp, kalibratie en temperatuurcompensatie. Het bepaalt de mate van drift in metingen en referenties door temperatuurschommelingen, en bepaalt keuze en verbindingen in compensatienetwerken of trimprocedures om nauwkeurigheid te waarborgen.