structuurmodel

Een structuurmodel is een model dat de statische structuur van een systeem beschrijft. Het geeft aan welke onderdelen er bestaan, welke attributen zij bezitten en hoe deze onderdelen onderling zijn verbonden. Het legt de organisatie, afhankelijkheden en interfaces vast, zonder aandacht voor gedrag of tijdsaspecten.

Toepassingsgebied van structuurmodellen ligt voornamelijk in informatica, systeemanalyse en enterprise-architectuur. Ze dienen als basis voor ontwerp en implementatie en fungeren als communicatiemiddel tussen stakeholders. Een structuurmodel maakt het mogelijk om complexiteit te reduceren door het systeem op te splitsen in componenten of entiteiten en de relaties daartussen vast te leggen.

Typische elementen zijn entiteiten of objecten, attributen, relaties, en vaak ook aggregatie of samenstelling, generalisatie/overerving, interfaces en constraints. Daarnaast worden hiërarchieën en subsystemen vaak weergegeven om een duidelijke structuur weer te geven.

Representatiemethoden variëren per domein, maar komen veel voor in UML-klasdiagrammen, ER-diagrammen, componentdiagrammen en databasediagrammen. De exacte notatie hangt af van de context en de gebruikte modelleertaal.

Relatie tot andere modellen: structuurmodellen richten zich op de statische, structurele kant van een systeem, en onderscheiden zich van gedrags- of procesmodellen die processen, workflows en tijdsverloop beschrijven. In bedrijfs- en architectuurcontext kan een structuurmodel deel uitmaken van een groter modelleringkader, waarin ook gedrag- en functionele modellen worden gebruikt.

Voordelen zijn onder meer duidelijkheid, modulariteit en betere traceerbaarheid. Beperkingen zijn onder meer de kans op veroudering bij evoluerende systemen en de beperking tot statische aspecten zonder gedrag of prestaties te adresseren.