spraakkerugatie

Spraakkerugatie is een term die in sommige Nederlandse discussions voorkomt en dient als label voor een voorgestelde groep spraakstoornissen. De term is een neologisme en maakt geen deel uit van een formele medische diagnose; hij combineert “spraak” met een uitgang die onregelmatigheid of beperking impliceert.

In de beperkte bronnen waarin hij voorkomt, beschrijft spraakkerugatie patronen zoals onregelmatige articulatie, onderbrekingen, variërende vloeiendheid en veranderingen in stemkwaliteit die optreden onder specifieke omstandigheden (stress, vermoeidheid, cognitieve belasting) of in combinatie met andere neurologische symptomen. De definities variëren en er is geen gestandaardiseerde klinische omschrijving.

Oorzaak en mechanisme: Vooronderstellingen variëren van motorische plannings- en uitvoeringsproblemen (apraxie van de spraak, dysartrie) tot cognitieve-taalverwerkings- of psychogene factoren. De term wordt niet breed gebruikt in de neurologie of logopedie en de relatie met bekende stoornissen is onduidelijk.

Beoordeling en behandeling: Omdat er geen officiële criteria bestaan, is de beoordeling niet gestandaardiseerd; clinici baseren zich op gangbare logopedische methoden voor evaluatie van articulatie, vloeiendheid en stem en, indien nodig, slikproblematiek. Behandeling richt zich doorgaans op de onderliggende oorzaken en kan bestaan uit articulatietraining, vloeiendheidstraining of interventies voor bijbehorende cognitieve of psychologische factoren, maar er is geen specifieke therapie voor spraakkerugatie.