spleetcorrosie

Spleetcorrosie is een lokale vorm van corrosie die optreedt in nauwe openingen of spleten tussen metalen oppervlakken, zoals onder afdichtingen, achter deposits, bij lasnaden of rondom bevestigingsmiddelen. In het Engels wordt dit crevice corrosion genoemd. Het ontstaat wanneer een metaal-omgeving interface afgesloten raakt en de chemische samenstelling en de zuurstofconcentratie binnen de spleet afwijken van die erbuiten.

Het mechanisme berust op differential aeration en chemische veranderingen in de afgesloten ruimte. De spleet fungeert als een stilstaande vloeistofzone met beperkte zuurstoftoevoer. Buiten de spleet is de zuurstofconcentratie hoger, waardoor een elektrochemisch potentiaalverschil ontstaat: het binnenste deel wordt anodisch en werkt deteriorerend, terwijl de buitenzijde kathodaal blijft. Het passieve filmlaagje op veel legeringen breekt lokaal af door zure lokaliteit en de concentratie chloride-ionen die in de spleet geconcentreerd raken. Dit leidt tot versnelde corrosie en kan uiteindelijk leidt tot diepere schade in de spleetwanden.

Veelvoorkomende materialen en omgevingen zijn onder meer roestvast staal (zoals type 304 en 316) en andere legeringen die gevoelig zijn voor pitting, in chloridehoudende media zoals zeewater of sterk zoute oplossingen. Spleetcorrosie treedt vaak op bij stilstaande vloeistoffen, bij slecht gedraineerde systemen of waar afdichtingen spleten vormen.

Preventie en mitigatie richten zich op ontwerp en onderhoud: het voorkomen van spleten door betere afdichtingen en montagetechnieken, het kiezen van legeringen met hogere crevice-resistentie, toepassing van beschermende coatings en zorgvuldige controle van chemische omstandigheden (laag chloridegehalte, stabiele pH, bevordering van stroming en drainage). Cathodische bescherming kan beperkt effectief zijn binnen spleten. Detectie gebeurt via visuele inspectie, endoscopie en relevante elektrochemische tests.