sneeuwsmelting

Sneeuwsmelting is het proces waarbij sneeuw en ijs smelten naar vloeibaar water door warmte-energie-invoer. Dit kan op natuurlijke wijze gebeuren door stijging van de lucht- of bodemtemperatuur, zonnestraling, wind en warm luchtstromen, maar ook kan worden versneld door menselijke activiteiten zoals het toepassen van zout of verwarmingssystemen. Smelten is vooral relevant voor de doorstroming van smeltwater in rivieren en voor het ontstaan van ijs- en sneeuwdekken die invloed hebben op verkeer en infrastructuur.

Fysisch gezien bestaat sneeuw uit ijscrystals met tussenruimte en onzuiverheden. Het smeltproces vereist latente warmte van fusie (ongeveer 334 kJ per kilogram). Het smeltpunt van zuiver ijs is 0°C, maar bij aanwezig zand, stof of zout legeringen en onder zonnestraling kan smelten al bij subfriese temperaturen optreden. Zout en andere mineralen in contact met sneeuw kunnen het smeltpunt verlagen, wat vooral tijdens winterse strooibeurten merkbaar is.

Factoren die het tempo van sneeuwsmelting bepalen, zijn onder meer de temperatuur en de hoek van de zon, de albedo van het sneeuwdek, de structuur van de sneeuw (lichtbewolkte of compacte korrelige sneeuw), wind, en warmte van de ondergrond. Smeltwater kan zich ophopen als sneeuw nog bovenop bevroren grond ligt, wat de afvoer en mogelijk overstromingsrisico’s beïnvloedt. Klimaatverandering kan leiden tot eerder begin en sneller smeltseizoen of juist tot episodische smeltraaien met grotere neerslag in korte perioden.

In de praktijk wordt sneeuwsmelting gereguleerd door verkeers- en waterbeheer: strooizouten, mechanische verwijdering en industriële sneeuwsmeltinstallaties zoals verwarmde bestrating of hidronische systemen. Deze maatregelen brengen milieu- en infrastructuuroverwegingen met zich mee, waaronder verontreiniging van waterlopen en corrosie.