sclerophyllische

Sclerophyllische vegetatie verwijst naar plantengemeenschappen waarin de bladeren sclerophyll zijn: hard, leerachtig en meestal groen gedurende het hele jaar, met een dikke cutikel en vaak compacte bladeren. Deze bladstructuur vermindert waterverlies en maakt de planten bestand tegen droogte en nutrientengebrek, zodat ze kunnen overleven in klimaten met lange droge periodes en op voedingsarme bodems.

Kenmerken van sclerophyllische bladeren zijn onder meer een dik cutikel, soms een waslaag, kleine bladvormen en een hoog gehalte aan lignine en cellulose. Deze combinatie verhoogt de mechanische sterkte en beperkt verdamping. Het evergreen karakter komt veel voor, maar is niet universeel.

Verspreiding en habitat: sclerophyllische systemen komen voor in mediterrane klimaatzones en in delen van Australië (vooral het zuidwesten en zuidoosten), het Kaapse Floristisch Gebied in Zuid-Afrika, Californië en centraal Chili. Ze geven de voorkeur aan nutrientengevoelige bodems zoals lateriet en zandige substraten, en bestaan vaak in open, droogtebestendige landschappen waar vuur meespeelt in de dynamiek van de vegetatie.

Brand en regeneratie: veel sclerophyllische vegetaties zijn vuurgevoelig en hebben speciale aanpassingen om na brand te herstellen, zoals sprouting vanuit lignotubers of epicormische scheuten, en vuurgestimuleerde kieming van zaden.

Evolutionaire en taxonomische aspecten: sclerophylly is een convergente aanpassing die onafhankelijk in talrijke plantengroepen is ontstaan als reactie op droogte en nutrientengebrek. Het wordt gevonden bij diverse families en genera, waaronder veel Myrtaceae, Proteaceae, Eucalyptus en Acacia, en functioneert als een belangrijke ecologische trait in saunige en mediterrane ecosystemen.