scleraalzoekspoeltechnieken

Scleraalzoekspoeltechnieken zijn geavanceerde methoden voor het meten van drie-dimensionale oogbewegingen met hoge precisie. De techniek maakt gebruik van een kleine spoel van geïsoleerd draad die op het sclera wordt bevestigd, meestal onder een scleraal contactlens of via een scleraal patch. De spoel bevindt zich in een extern magnetisch veld dat wordt opgewekt door drie orthogonale spoelvelden rondom het hoofd.

De meetprincipe berust op de induktie van spanningen in de scleraalzoekspoel wanneer het oog draait ten opzichte van het magnetische veld. De drie componenten van deze spanning corresponderen met yaw (halfrond draaien), pitch (knikken) en roll (rol van het oog). Door calibratie en versterking kan men de werkelijke ooghoeken berekenen met zeer hoge temporele en ruimtelijke resolutie.

Historisch ontstond de scleraalzoekspoeltechniek in de jaren zestig en werd ze een van de belangrijkste methoden voor nauwkeurige oogbewegingen in oculomotorisch en neurofysiologisch onderzoek. Hoewel het invasieve karakter restricties oplegt en vooral in onderzoekssettings wordt gebruikt, blijft de techniek in sommige laboratoria actief, vaak in combinatie met lange onderzoeksperiodes en strikte ethische controles.

Voordelen van de methode zijn onder meer een hoge precisie en stabiliteit voor saccades, vestibulo-oculair reflexen en smooth pursuit, vooral bij kleine bewegingen. Nadelen zijn invasiviteit, chirurgische risico’s, infectiegevaar, en de behoefte aan gespecialiseerde apparatuur en head-stabilisatie.

Toepassingen omvatten fundamenteel onderzoek naar oculomotorische systemen en visueel-vestibulaire interacties, evenals dierstudies. Er bestaan niet-invasieve alternatieven zoals infraroodtracking, maar scleraalzoekspoeltechnieken bieden nog steeds unieke nauwkeurigheidsvoordelen in selecte onderzoeksomgevingen.