samenhorigheid

Samenhorigheid is een gevoel van verbondenheid en gezamenlijke verantwoordelijkheid onder leden van een groep. Het uit zich in de bereidheid om elkaar te helpen, mee te investeren in collectieve doelen en middelen te delen. De term verwijst naar het vertrouwen dat mensen elkaars belangen meewegen en gezamenlijk reageren op tegenspoed en onzekerheid.

Uitingen van samenhorigheid zijn onder meer informele hulp onder buren, mantelzorg, vrijwilligerswerk en deelname aan lokale verenigingen. Ook publieke systemen en beleid dragen bij aan samenhorigheid, bijvoorbeeld via sociale voorzieningen, herverdeling van middelen en collectieve inspanningen voor zorg en veiligheid. Deze factoren versterken sociale cohesie en het gevoel van saamhorigheid in een gemeenschap.

Factoren die samenhorigheid bevorderen zijn onder meer vertrouwen, gedeelde normen en verwachtingen, inclusie van diverse groepen en gelijke toegang tot kansen. Sterke sociale netwerken, contact tussen groepen en gemeenschappelijke ervaringen (bijvoorbeeld bij crises) vergroten de bereidheid om voor elkaar op te komen.

Kansen en grenzen: samenhorigheid kan inclusie bevorderen, maar ook leiden tot uitsluiting van buitenstaanders als normen streng zijn of discriminatie aanwezig is. Het begrip is vaak verweven met politieke en ideologische stromingen die solidariteit aan voorwaarden verbinden, en het is moeilijk meetbaar doordat het subjectieve gevoelens en langetermijnrelaties weerspiegelt.

Zie ook: sociale cohesie, solidariteit, gemeenschap.