ruimtevaartomgevingen

Ruimtevaartomgevingen verwijzen naar de fysische en operationele omstandigheden waaronder ruimtevaartuigen en hun bemanning functioneren. Dit omvat de ruimte zelf buiten de atmosfeer, met microzwaartekracht, vacuüm, stralingsvelden en extreme temperatuurwisselingen, evenals de omgevingen tijdens lancering en terugkeer, zoals atmospherische wrijving, geluid en trillingen, en de nabijheid van andere voertuigen tijdens docking of manoeuvres. Voor ontwerpen en operaties vormen deze omgevingen grenzen waaraan systemen, materialen en menselijke factoren moeten voldoen.

Belangrijke kenmerken zijn microzwaartekracht (gedrag van vloeistoffen, mens en systemen verandert aanzienlijk), langdurig vacuüm (geen draagvermogen van de atmosfeer, lage druk), stralingsvelden (galactische straling, zonne- en ruimtestraling tijdens passage door Van Allen-gordels), en temperatuurvariaties van extreem koud tot heet, afhankelijk van zonlicht en schaduw. Daarnaast spelen microdeeltjes zoals micrometeoroïden en stof, evenals trillingen en akoestische belastingen bij lancering en motorbranden. Contaminatie en outgassing kunnen ook de prestaties beïnvloeden en eisen strikte contaminatiecontrole.

Ontwerp en operaties richten zich op mitigatie: levensondersteuningssystemen, voeding en waterbeheer voor bemanning, afvalbeheer en betrouwbare elektrische voeding; thermische regeling en warmteafvoer; stralingsbescherming en shielding; bescherming tegen micrometeoroïden; redundantie in systemen; ruimtepakken voor extravehicular activity (EVA). Tests vinden plaats in vacuümkamers, thermische kamers en parabolische vluchten, en simulaties in testfaciliteiten. Bij missieplanning wordt rekening gehouden met variaties per missie, zoals korte lanceringen of langere in-orbit-missies.