restwarmteintegratie

Restwarmteintegratie, vaak geschreven als restwarmte-integratie, is een systematische benadering om restwarmte uit industriële processen terug te winnen en te hergebruiken met als doel energiekosten te verlagen en emissies te verminderen. Het richt zich op het afstemmen van warmtestromen binnen een fabriek of over meerdere locaties om het brandstofverbruik te minimaliseren.

Belangrijke methoden zijn onder meer pinch-analyse en de synthese van warmte-exchangernetwerken, die de minimale energiedoelstellingen en optimale warmtetransportkansen identificeren. Technieken zoals warmte-koppelingen, cogeneratie, thermische opslag en district heating vergroten het toepassingsgebied van restwarmte, ook voor lage temperatuurniveaus.

Toepassingen komen voor in chemische en petrochemische installaties, raffinaderijen, cement- en staalproductie, pulp- en papierindustrie, en in toenemende mate in datacenters en ziekenhuizen. Uitvoering varieert van eenvoudige voorverwarming van processen tot geïntegreerde netwerken die meerdere eenheden verbinden.

Voordelen zijn onder meer lagere energiekosten, minder CO2-uitstoot, betere betrouwbaarheid van de energievoorziening en meer flexibiliteit in processen. Uitdagingen bestaan uit hoge initiële investeringskosten, integratie- en regeltechnische complexiteit, variabiliteit in beschikbaarheid van restwarmte, temperatuurafstemming en de behoefte aan robuuste controlestrategieën.

Restwarmteintegratie is verwant aan energiebesparing, exergieanalyse en district heating. Het ondersteunt circulaire economie-doelstellingen door energieretentie te verbeteren en kan deel uitmaken van bredere duurzaamheids- of energiemanagementstrategieën.