rekmetingen

Rekmetingen zijn metingen van vervorming of rek in een materiaal of constructie, bedoeld om het gedrag onder belasting te kwantificeren. Rek is de verhouding van de wijziging in lengte tot de oorspronkelijke lengte (ε = ΔL/L0). Rekmetingen kunnen lokaal plaatsvinden, bijvoorbeeld op een punt, of als veldmeting over een oppervlak of een hele structuur.

De belangrijkste meetmethoden zijn: rekmeters (strain gauges), dunne metalen folie die op het oppervlak wordt bevestigd en een verandering in elektrische weerstand omzet in strain via een Wheatstone-brug; extensometers, die de relatieve beweging tussen referentiepunten meten; optische methoden zoals Digital Image Correlation (DIC) of optische extensometrie, die beeldverandering gebruiken om het gehele rekveld op een oppervlak te bepalen; en fiber-optische sensoren zoals FBG voor in-situ metingen in constructies.

Toepassingen omvatten materiaaleigenschapstesten (trek, buiging, compressie) en structurele gezondheid monitoring van bruggen, gebouwen, vliegtuigen en machines. Belangrijke aandachtspunten zijn temperatuurinvloeden, hechting en kalibratie van rekmeters, de keuze tussen lokaal en veldmetingen, en mogelijke verstoringen door ruis of hysteresis. Voor nauwkeurige resultaten worden kalibratie, temperatuurcompensatie en juiste referentiekaders toegepast.

Resultaten van rekmetingen worden doorgaans uitgedrukt als strain ε (dimensionloos), vaak in microstrain (με) aangeduid. Bij interpretatie naar spanning is de materiaaleigenschap, zoals de modulus, bepalend. De data kan tijdreeksen betreffen en worden gebruikt voor kwaliteitscontrole, ontwerpverificatie en structurele gezondheidmonitoring.