registratietechnieken

Registratietechnieken omvatten de methoden, processen en standaarden die worden toegepast om informatieobjecten, entiteiten (zoals personen, organisaties en locaties) en gebeurtenissen te registreren, te beschrijven en te beheren. Het doel is om betrouwbare, toegankelijke en lange termijn bruikbare registraties te verkrijgen die traceerbaar zijn en herbruikbaar voor onderzoek, beheer en dienstverlening.

Belangrijke elementen zijn metadata, identificatoren en beschrijvende velden. Metadata beschrijven context, inhoud, structuur en provenance van een object. Identificatoren zoals URI's, DOI's en classificatienummers zorgen voor een unieke verwijzing en koppeling tussen systemen. Registraties worden vaak geordend volgens standaarden en taxonomieën, met controles op kwaliteit, validatie en referentiële integriteit.

Toepassingsgebieden omvatten bibliotheek- en archiefwetenschap, museologie, data management en informatiesystemen in overheden en bedrijven. Typen registraties zijn onder andere entiteiten (personen, organisaties en locaties), documenten en objecten, en gebeurtenissen of transacties. Methoden variëren van handmatige invoer tot automatische en semiautomatische registraties, ondersteund door scannen, OCR, barcodes en RFID. Voorbeelden van standaarden zijn Dublin Core en MARC in bibliotheken en archieven, METS en PREMIS voor digitale objecten, XML-encoding; ISO 19115 voor geografische data; SKOS en thesauri voor controlled vocabularies; klassifikatiesystemen zoals DDC of UDC.

Uitdagingen zijn onder meer privacy- en beveiligingseisen, duplicatie, inconsistentie en interoperabiliteit tussen systemen; lange termijn bewaarbehoefte en migratie van data. Toekomstige ontwikkelingen richten zich op linked data, open data en verbeterde metadata-uitwisseling tussen heterogene systemen.