proximitietsensoren

Proximitietsensoren zijn besturingselementen die de aanwezigheid of afwezigheid van een nabijgelegen voorwerp kunnen detecteren zonder fysiek contact te maken. Ze zetten de waargenomen verandering in een elektrische uitgangssignaal om, zodat een schakeling of controller kan reageren. Proximitietsensoren vinden toepassing in automatisering, consumentenelektronica en automotive, waar slijtage en mechanische belasting van contactsensoren onwenselijk zijn.

De meetprincipes van proximitietsensoren zijn divers. Inductieve sensoren detecteren metalen voorwerpen door veranderingen in de inductantie van een spoel; ze zijn robuust en veelgebruikt in industriële omgevingen. Capacitive sensoren reageren op veranderingen in capaciteit veroorzaakt door nabijheid van diepte- of dielectrische materialen zoals vloeistoffen en polymeren; ze kunnen zowel metalen als niet-metalen objecten waarnemen. Optische of fotonische sensoren gebruiken infrarood- of zichtbare straling en detecteren onderbreking of reflectie van een lichtbundel; ze zijn snel en nauwkeurig, maar kunnen worden beïnvloed door stof, vuil en verblinding. Ultrasone sensoren zenden geluidsgolven uit en meten de terugkaatsing om afstand te bepalen; ze werken doorheen niet-metalen objecten, maar hebben beperkte resolutie bij kleine objecten. Magnetische sensoren, waaronder Hall-effect sensoren en reed-schakelaars, detecteren magnetische velden en worden vaak gebruikt voor positie- en snelheidsdetectie.

Uitgangen kunnen digitaal zijn (schakeluitgangen zoals NO/NC, PNP- of NPN-uitgangen) of analoog (bijvoorbeeld 4-20 mA of 0-10 V). De keuze hangt af van de toepassing, gewenste afstandsmetingen, omgeving en materiaal van het doelobject. Voor- en nadelen variëren per type: niet-contact detectie en weinig slijtage bij een voordeel, maar gevoeligheid voor omgevingsinvloeden en materiaalkeuze bij nadelen.