plosievenstops

Plosievenstops, ook wel plosieven genoemd, zijn een soort medeklinker die ontstaat door een volledige afsluiting van de luchtstroom in de mond- of keelholte, gevolgd door een korte, plotselinge release. Deze geluiden behoren tot de klasse van stopconsonanten en onderscheiden zich van fricatieven door de volledige obstructie van de lucht tijdens de articulatie. De identificatie van plosieven berust op drie basiskenmerken: de wijze van articulatie (stop), de plaats van articulatie (bijv. bilabiaal, alvéolair, velair, glottaal) en de stem van de klank (stemloos of stemhebbend). In veel talen treedt ook aspiratie op bij stemloze plosieven, wat een hoorbare ademstoot oplevert bij de release.

De meest voorkomende plosieven zijn p en b (bilabiaal), t en d (alveolair), en k en g (velair). Sommige talen gebruiken ook een glottale stop [ʔ] fonemisch, bijvoorbeeld als aparte klank of als allotoon in woordgrenzen. Het onderscheid tussen stemloos en stemhebbend en de aanwezigheid van aspiratie dragen in veel talen bij aan het fonologisch contrast tussen plosieven.

Plosieven spelen een fundamentele rol in de fonetiek en fonologie van de meeste talen. Ze kunnen voorkomen aan het begin of het einde van syllaben en vormen vaak de kern van woordstartclusters. In vergelijking met fricatieven en affricaten heeft een plosief een volledige luchtstroomonderbreking en geeft hij na de release een korte, scherpe klank. De exacte articulatie en aspiratie variëren sterk tussen talen en dialecten.