oxidatietiters

Oxidatietiters zijn een maat voor het oxidatievermogen van een monstermateriaal, bepaald door middel van een redox-titratie. Het concept beschouwt oxidatie als een chemische reactie waarin oxidatieve equivalentes worden overgedragen, en geeft weer hoeveel titrant nodig is om een vast eindpunt te bereiken. De uitkomst wordt meestal uitgedrukt als het aantal mol oxidatie-equivalenten per eenheid stof (bijvoorbeeld per liter oplossing of per kilogram monstervoorwerp) of als het aantal elektronen dat is overgedragen tijdens de titratie.

Principe en methode

Bij een oxidatietitering wordt een standaardoplossing met bekend redoxpotentiaal gebruikt als titrant. De titrant reageert met de oxidatieve componenten in het monster totdat het geprognotiseerde eindpunt is bereikt. Het eindpunt kan worden vastgesteld met een indicator, potentiometrisch meten (voltage- of redox-piek) of door coulometrische detectie. Afhankelijk van de aard van het monster en de gewenste nauwkeurigheid kunnen verschillende titrantchemieën worden toegepast, zoals iodometrische, permanganometrische of coulometrische titraties.

Toepassingen

Oxidatietiters worden toegepast in verschillende vakgebieden, waaronder voedingsmiddelen en dranken (waarde van oxidatieve stabiliteit en oxidatiemetingen), water- en milieuanalyse (bepaling van oxidatieve capaciteit van watermonsters), en materiaalkunde (beoordeling van oxidatieve achteruitgang in polymeren en brandstoffen). Ze leveren een compacte maat voor de mate van oxidatie die een systeem kan ondergaan of heeft ondergaan.

Beperkingen

Interpretatie hangt sterk af van de stoichiometrie van de reactie en kan worden beïnvloed door interfererende redox-actieve stoffen in het monster. Nauwkeurigheid vereist betrouwbare kalibratie, geschikte eindpuntdetectie en correcte toepassing van de constante redoxreacties in het systeem.

Zie ook

Redox-titratie, oxidatie-reductiepotentiaal, titratie.