overwerkvergoedingen

Overwerkvergoedingen zijn vergoedingen die werknemers ontvangen voor uren die zij maken buiten de afgesproken arbeidsduur of buiten de wettelijke grenzen. Deze vergoeding kan bestaan uit een extra looncomponent (overwerkloon) en/of uit tijd-voor-tijd, waarbij de extra uren kunnen worden ingehaald als vrije tijd in plaats van betaling.

In veel rechtsgebieden waar het Nederlands wordt gesproken, zoals Nederland en Vlaanderen, bepaalt de wet geen vaste hoogte van overwerkvergoedingen. De regelgeving omtrent overwerk en de hoogte van de vergoeding komen vooral tot stand via cao’s (collectieve arbeidsovereenkomsten) en individuele arbeidsovereenkomsten. De Arbeidstijdenwet regelt wel de maximale werkduur en rusttijden, maar schrijft geen uniform tarief voor overwerk voor alle sectoren voor.

Vormen van overwerkvergoedingen variëren per sector en werkgever. Vaak staat in de cao of arbeidsovereenkomst dat overwerk wordt betaald tegen een hogere tarief dan het basisloon, of dat extra uren kunnen worden ingehaald als vrije tijd. De exacte hoogte en voorwaarden zijn afhankelijk van de overeenkomst en kunnen per periode wijzigen; daarnaast bestaan er regels voor wat wel en niet als overwerk telt.

Werkgevers en werknemers dienen urenregistratie bij te houden en duidelijke afspraken vast te leggen over wanneer en hoe overwerk vergoed wordt. Overwerk dat zonder overleg wordt gemaakt kan leiden tot conflicten en nalevingsrisico’s, zeker als het binnen wettelijke en cao-grenzen blijft. Belastingen en sociale premies worden toegepast zoals op regulier loon.

Zie ook: arbeidsovereenkomst, cao, tijd-voor-tijd, Arbeidstijdenwet.