nieodmiennych

Nieodmienny (w formie przydawki nieodmienny, a w liczbie mnogiej nieodmiennych) to określenie używane w językoznawstwie do opisu wyrazów, które nie podlegają odmianie. W praktyce nieodmienność oznacza, że dany wyraz nie zmienia swojej formy w zależności od przypadków, liczby, rodzajów, czasu czy osoby.

W polszczyźnie wyrazy nieodmiennie należą najczęściej do kategorii części mowy, które z natury są bezodmienne. Do typowych przykładów należą przysłówki (np. dobrze, szybko, często), które nie zmieniają formy, gdy odnoszą się do różnych kontekstów. Inną grupą są partykuły (np. nie, także, nawet), spójniki (i, oraz, ale) oraz wykrzykniki (ojej, hej) — wszystkie te wyrazy nie podlegają deklinacji ani koniugacji. Również część przedrostków i niektóre wyrażenia stałe mogą funkcjonować jako wyrazy nieodmienne.

Należy jednak pamiętać, że nieodmienność nie jest cechą absolutną dla wszystkich wyrazów w każdej sytuacji. W praktyce pewne formy mogą funkcjonować w ograniczonych kontekstach bez odmiany jako przysłówki stopniujące lub w wyrażeniach złożonych, a także występują pewne wyjątki w zależności od specyficznych konstrukcji językowych.

Pojęcie nieodmiennych wyraża ideę stałości formy w obliczu różnego użycia gramatycznego, co jest ważnym kryterium w opisach morfologicznych i w tworzeniu słowników oraz podręczników gramatyki. W użyciu codziennym terminy pokrewne to nieodmienność, nieodmienny oraz nieodmiennych wyrazów, które znajdują zastosowanie w analizach języka polskiego.