naamwoordvorm

Naamwoordvorm is de vorm waarin een Nederlands zelfstandig naamwoord in een zin kan voorkomen. Het verwijst naar de morfologische veranderingen van een naamwoord die te maken hebben met getal (enkelvoud of meervoud), verkleinwoorden en de relatie tot determiners en pronomen. In het standaard Nederlands hebben zelfstandige naamwoorden meestal twee getalsvormen: enkelvoud en meervoud. Meervoud wordt meestal gevormd door -en of -s; soms verandert de stam (man → mannen; stad → steden; vrouw → vrouwen; kind → kinderen).

Verkleinwoordvorming is erg productief in het Nederlands. Daartoe worden suffixen als -je, -tje, -pje, -kje toegevoegd (bijvoorbeeld huis → huisje, tafel → tafeltje). Verkleinwoorden dragen vaak een nuance van klein zijn of affectie en kunnen invloed hebben op de bijbehorende determiners in bepaalde contexten.

Nederlandse zelfstandige naamwoorden vallen in twee hoofdgroepen volgens het lidwoord: de-woorden (gemeenschappelijk gender) en het-woorden (neutraal). Deze indeling bepaalt welk bepaald lidwoord en welke verwijzing past, maar levert normaliter geen aparte suffix op het woord zelf op, behalve in enkele specifieke gevallen van bezit. Bezit wordt meestal uitgedrukt met uitdrukkingen zoals “het boek van Jan” of met bezitsvormige pronomen; soms komt in informeel gebruik een suffix -s voor bij eigenamen (Piet’s auto).

Er is vrijwel geen gevalvorming op naamwoorden in het Nederlands; functies zoals onderwerp of lijdend voorwerp worden aangegeven door zinsvolgorde en voorzetels, niet door uitgangen op het zelfstandig naamwoord.

Voorbeelden: boek → boeken; man → mannen; huis → huisje; stad → steden; vrouw → vrouwen.