luchtverliezenmaat

Luchtverliezenmaat is een term die wordt gebruikt om een methode of instrument aan te duiden waarmee de luchtdichtheid van een gebouw wordt bepaald. Het meet de hoeveelheid luchtverlies door kieren en openingen bij een vast drukverschil tussen binnen en buiten, meestal 50 Pa. De meetwaarde wordt vaak uitgedrukt als Q50 (m3/h bij 50 Pa) of als ACH50 (het aantal verversingen per uur bij 50 Pa).

Uitvoering van de meting gebeurt meestal met een blower door. Een behuizingsventilator wordt geplaatst in een opening van de gebouwschil en creëert een gecontroleerd drukverschil. Het gebouw wordt zodanig afgedicht dat de eigen infiltratie bepalend is, waarna de benodigde luchtstroom wordt gemeten om het drukverschil constant te houden. De verkregen waarden worden gebruikt om de totale luchtdichtheid van de constructie te beoordelen, energiewinsten te evalueren en te worden vergeleken met normen of toegestane grenswaarden.

Standards en interpretatie: De meting volgt internationale normen zoals EN 13829 (Building Airtightness – Measurement by Blower Door). In Nederland wordt vaak verwezen naar nationale normen en praktijkrichtlijnen. De resultaten zijn relevant voor energielabels, bouwregelgeving en kwaliteitsborging bij zowel nieuwbouw als renovatie.

Beperkingen en factoren: De uitkomst kan beïnvloed worden door wind, temperatuurverschil en de staat van afdichting tijdens de test; het is een momentopname die dagelijkse infiltratie mogelijk niet volledig weerspiegelt. Een correcte uitvoering en interpretatie vereist vakkennis en zorgvuldige procedure.