loonondersteuning

Loonondersteuning is een vorm van actief arbeidsmarktbeleid waarbij werkgevers financiële ondersteuning krijgen om een deel van de lonen van werknemers met een arbeidsmarktbelemmering te bekostigen. Het doel is om de kostengrens van het aannemen te verlagen en de participatie op de arbeidsmarkt te verhogen.

De steun wordt meestal verleend als loonsubsidie of loonkostensubsidie, soms als vermindering van premies of als belastingkrediet. De subsidie geldt voor een vooraf bepaalde periode en is meestal afhankelijk van voorwaarden zoals aantal gewerkte uren, behoud van de baan voor een vaste termijn of deelname aan trainingen.

De doelgroep voor loonondersteuning komt vaak uit groepen met hogere werkloosheid of barrière tot werk, zoals jongeren, langdurig werklozen, mensen met een beperking, oudere werknemers of migranten. Vaak moet de werkgever een nieuwe functie creëren of iemand uit de doelgroep aannemen, en kunnen er plafonds gelden voor het subsidiebedrag en de duur daarvan.

Effecten en evaluatie: loonondersteuning kan de werkgelegenheid onder de doelgroep vergroten en de tijd in uitkeringen verkorten. De effectiviteit hangt echter af van het ontwerp van het programma; er is kans op verdringing van al bestaande banen, deadweight loss en afhankelijkheid van subsidies als de prikkels niet goed zijn afgestemd. Goed spekt van evaluatie, administratieve procedures en aanvullende ondersteuning zijn cruciaal.

Uitvoering: loonondersteuning maakt deel uit van bredere arbeidsmarkt- en activeringsbeleid en wordt op nationaal, regionaal of lokaal niveau georganiseerd. Verschillen tussen landen in regelgeving, subsidiëringsniveaus en evaluatievereisten zijn gebruikelijk.