longgeluiden

Longgeluiden zijn geluiden die bij longauscultatie met een stethoscoop of andere geluidsopnameapparatuur gehoord worden. Ze geven informatie over de luchtwegen en longparenchym en kunnen helpen bij het onderscheiden van verschillende ademhalingsstoornissen. Tijdens het onderzoek luistert de arts bij de patiënt zittend of half zittend naar meerdere zones van de borstkas, bij voorkeur met rustige ademhaling via de mond en van beide kanten.

Normale longgeluiden bestaan uit het vesiculaire ademgeluid, dat zacht en laag van stem is en bij de inademing langer duurt dan bij uitademing (ongeveer 3:1). In bepaalde gebieden kan ook een bronchiëel of bronchiovæsiculair geluid horen, meestal in de buurt van de grote luchtwegen. Over de pariëtale borstwand en de trachea is het geluid anders en bedoeld als referentiepunt; afwijkingen in perifeer gelegen longvelden kunnen wijzen op pathologie.

Abnormale longgeluiden omvatten verschillende geluiden: kraakgeluiden (crepitaties) kunnen fijn of grof zijn en komen vaak voor bij openingen van alveolen of bij vocht in de luchtwegen. Rhonchi zijn lager en snoerend van aard door slijm in de luchtwegen. Wheezes zijn muzikale, hoge geluiden bij vernauwing van de luchtwegen. Pleurale frictiegeluidjes ontstaan bij ontsteking van het pleura en klinken als schuurgeluid. Bij ernstige consolidatie, pleuravlieg of grote effusie kan het gehoor verminderen of afwezig zijn (stilte).

De betekenis van longgeluiden hangt af van de locatie en het tijdsverloop (inademing vs. uitademing) en moet altijd in samenhang met kliniek en beeldvorming worden geïnterpreteerd. Auscultatie heeft beperkte gevoeligheid en wordt vaak aangevuld met röntgenfoto’s, CT, spirometrie en andere onderzoeken.