lengtemaatstaven

Lengtemaatstaven zijn referentiële lengtes die dienen om de SI-eenheid lengte te realiseren en te verspreiden, en om lengtemetingen te kalibreren en te controleren. Ze bieden een stabiele basis voor traceerbaarheid van meetresultaten en vormen het fundament van lengtemeting in metrologie.

Historisch gezien werd de meter lange tijd gedefinieerd aan de hand van fysieke artefacten, zoals het Internationale Prototype Meter. Sinds 1983 is de meter echter gedefinieerd als de afstand die licht in vacuüm aflegt in 1/299 792 458 seconde, waardoor lengtemaatstaven in toenemende mate gebaseerd zijn op fundamentele natuurconstanten en geavanceerde realiseermethoden. Desondanks blijven aangemelde lengtemaatstaven bestaan in de vorm van artefacten en referenties die gebruikt worden om apparaten te kalibreren en de uitvoering van metingen te controleren.

Soorten lengtemaatstaven omvatten fysieke artefacten zoals standaardmeterstaten (langstelementen van metaal of keramiek) en moderne referenties gebaseerd op interferometrie, evenals precisieopstellingen zoals gauge blocks en laser-/interferometrische realisaties. Deze standaarden worden gebruikt voor het kalibreren van meetgereedschappen (zoals linialen, schuifmaten en coördinatenmeetmachines) en voor het controleren van de afmetingen in productie, kwaliteitsscontrole en wetenschappelijk onderzoek.

In de praktijk worden lengtemaatwerken onderhouden door nationale metrologische instituten en zijn meetresultaten traceerbaar aan de SI via een keten van kalibraties. Dit garandeert consistentie en comparabele lengtemetingen over tijd en tussen instituten en industrieën wereldwijd.