koolstofboekhouding

Koolstofboekhouding is het systematisch registreren, kwantificeren en rapporteren van broeikasgasemissies van een organisatie, project of product. Het doel is inzicht krijgen in de bronnen en de omvang van de emissies, zodat reductiemogelijkheden kunnen worden geïdentificeerd en verantwoorde besluitvorming mogelijk wordt.

Methoden en scope: Emissies worden meestal onderverdeeld in Scope 1 (directe emissies uit eigen activiteiten), Scope 2 (indirecte emissies uit aangekochte energie) en Scope 3 (overige indirecte emissies in de waarde- en toeleveringsketen). Bij productkoolstofboekhouding kan ook een levenscyclusbenadering (LCA) worden toegepast. Data komen uit energie- en brandstofverbruik, transport, materiaalstromen, en leveranciers- en productgegevens. Emissies worden omgezet in koolstofdioxide-equivalenten met emissiefactoren.

Standaarden en kaders: Het GHG Protocol is het meest gebruikte raamwerk voor organisatorische koolstofrekening, met normen voor Scope 1-3. ISO 14064 behandelt verificatie en kwantificering. Voor productspecifieke voetafdrukken bestaan normen zoals ISO 14067 en PAS 2050. Methoden variëren; integratie met LCA is gebruikelijk.

Toepassingen: Koolstofboekhouding ondersteunt interne planning en prestatiebeoordeling, buitenshuis rapportages aan beleggers en toezichthouders, en communicatie over duurzaamheidsclaims. Het draagt bij aan risicobeheer, inkoopbeslissingen en het formuleren van reductiedoelstellingen en investeringsprioriteiten.

Uitdagingen: Gegevenskwaliteit en verifieerbaarheid, vooral bij Scope 3, kunnen lastig zijn. Toewijzingen en onzekerheden in emissiefactoren kunnen leiden tot variatie tussen metingen. Verwijtbare 'greenwashing' kan ontstaan bij incomplete of onduidelijke rapportage. Regelgeving en normen blijven in beweging, wat continue aanpassing vereist.