investeringsgoederen

Investeringsgoederen, ook wel kapitaalgoederen genoemd, zijn duurzame goederen die een onderneming aanschaft met als doel de productiecapaciteit of de dienstverlening op lange termijn te vergroten. Ze blijven doorgaans langer dan één jaar in gebruik en worden niet primair voor de verkoop aangewend.

In de boekhouding worden investeringsgoederen meestal als vaste activa geclassificeerd. Materiële vaste activa omvatten onder meer gebouwen, machines, voertuigen en ICT-infrastructuur. Immateriële vaste activa kunnen software, patenten, licenties en goodwill betreffen. Na aanschaf worden investeringsgoederen geactiveerd en over de verwachte economische levensduur afgeschreven of, bij sommige immateriële activa, amortisatie toegepast. Bij leasing kunnen de activavoorwaarden op de balans verschillen afhankelijk van de gebruikte boekhoudnormen.

Een investering kan uit eigen middelen plaatsvinden of via financiering zoals een lening of lease. Aankoopkosten worden geactiveerd; operationele kosten zoals onderhoud worden als kosten verantwoord. De fiscale behandeling verschilt per jurisdictie; in Nederland bestaan regelingen zoals de kleinschaligheidsinvesteringsaftrek (KIA) die de fiscale druk op kleine investeringen kan verlagen. Daarnaast kunnen subsidies, afschrijvingsregels en investeringsregels de netto kostprijs beïnvloeden.

Tijdens de levensduur kan waardevermindering optreden door veroudering of veranderde marktomstandigheden, waardoor impairment mogelijk is. De selectie, levensduur en afschrijvingspolitieits bepalen de financiële impact en zijn cruciaal voor kapitaalsbudgettering en besluitvorming. Investeringsgoederen versterken de productiecapaciteit en vormen daarmee een kernelement van langetermijnstrategie en economische groei voor een onderneming.