inhibitieassays

Inhibitieassays zijn laboratoriumtesten die gericht zijn op het meten van de remming van een biologisch proces, meestal enzymatische activiteit of receptor-ligand interacties, door een inhibitor of potentieel geneesmiddel. Ze leveren informatie over potentie, mechanisme en selectiviteit en worden ingezet in geneesmiddelontwikkeling, farmacologie en basaal biochemisch onderzoek. Assays kunnen celvrij (cell-free) of celgebaseerd zijn en variëren in leesmethode en complexiteit.

Typen inhibitieassays omvatten enzymatische inhibitieassays (waarbij de activiteit van een enzym gemeten wordt in aanwezigheid van inhibitor; subtypes zijn competitief, niet-competitief en uncompetitief), receptorbinding inhibitieassays en functionele inhibitieassays die signaalroutes of eiwit-interacties testen. Celvrije assays meten directe enzymremming, terwijl celgebaseerde assays ook downstream effecten in cellen weergeven.

Readouts zijn vaak spectroscopische of luminescente signalen; gebruikelijke waarden zijn IC50-waarden (concentratie die 50% remming oplevert) en Ki-waarden (inhibitieconstante). Technieken omvatten fluorimetrie, luminescentie, colorimetrie en tijd-resolved methoden zoals TR-FRET. Schild-analyses kunnen helpen bij het bepalen van het type inhibitie.

Toepassingen omvatten de vroege fase van geneesmiddelontwikkeling, high-throughput screening van chemische bibliotheken, farmacologische en toxicologische evaluaties en milieuwetenschappen (bijv. inhibitie van acetylcholinesterase door insecticiden of organofosfaten).

Overwegingen en beperkingen: de uitkomsten hangen af van assayomstandigheden (substraatconcentratie, pH, temperatuur) en interacties met substraten of assaycomponenten kunnen valse positieven of negatieven veroorzaken. Inhibitie in vitro sluit niet altijd aan bij in vivo effectiviteit; daarom worden cel- en diermodellen gebruikt voor bevestiging en voortzetting.