inhalatiebehandelingen

Inhalatiebehandelingen zijn medicatietoedieningen via de ademhalingswegen. Ze brengen medicijnen direct naar de longen, wat vaak snel werkt en minder systemische bijwerkingen geeft dan orale toediening. Ze worden toegepast bij astma, COPD, bronchiectasieën en cystische fibrose, maar ook bij andere ontstekingsaandoeningen van de luchtwegen.

Toedieningsmethoden omvatten inhalatoren, nebulisatoren en andere apparaten. Inhalatoren zijn onder meer dosisaerosolinhalatoren (MDI) met of zonder spacer en droge-poederinhalatoren (DPI); er zijn ook zachte-mist-inhalatoren (SMI). Nebulisatoren maken een vloeistofnevel voor langere toediening en worden vaak gebruikt bij kinderen of bij patiënten met beperkte ademcoördinatie. Medicijngroepen zijn inhalatiecorticosteroïden (ICS), bronchodilatoren zoals kortwerkende en langwerkende bèta-2-agonisten (SABA/LABA) en anticholinergica (LAMA). Vaak worden combinaties gebruikt, bijvoorbeeld ICS/LABA of ICS/LAMA.

Techniek is cruciaal. Voor MDI met spacer is juiste priming, een langzame, diepe ademhaling en het vasthouden van de adem na inhalatie belangrijk; spacers verminderen inademing in de keel en bijwerkingen. DPI’s vereisen een krachtige inademing. SMI’s leveren een consistente nevel en zijn vaak gebruiksvriendelijker. Goed onderhoud en mondzorg na inhalatie (voor ICS) verminderen bijwerkingen.

Voordelen zijn directe werking en lagere systemische belasting; nadelen zijn afhankelijkheid van techniek, kosten en adherence. Bijwerkingen bestaan uit keelirritatie, hoesten en, bij langdurigICS-gebruik, candida-infectie in de mond; soms tachycardie bij bèta-agonisten.

In de zorg wordt inhalatiebehandeling veelal ingezet als onderhouds- of rescue-therapie en vereist training en follow-up, vooral bij kinderen en ouderen. Zie ook: astmabehandeling, COPD, nebulisatie.