huisvestingstabiliteit

Huisvestingstabiliteit is het vermogen van een huishouden om langdurig en veilig in een woning te verblijven zonder frequente verplaatsing of dreigende uithuiszetting. Het omvat het behoud van een betaalbare woning over tijd en de resistentie tegen economische of sociale schokken die tot verlies van huisvesting kunnen leiden. Een hoge stabiliteit wordt geassocieerd met betere gezondheid, schoolprestaties en arbeidskansen, terwijl lage stabiliteit kan leiden tot financiële druk, maatschappelijke uitsluiting en onzekerheid.

Belangrijke indicatoren zijn onder meer de aard van het woonverband (huur of koop), de last van woonkosten als deel van het inkomen, de duur van het verblijf, het aantal verhuizingen, de kwaliteit van de woning en eventuele overbevolking. Ook het risico op of daadwerkelijke eviction en het voorkomen van dakloosheid spelen een rol. Risicogroepen omvatten doorgaans huurders met lage inkomens, alleenstaanden, jongeren die uit zorg of onderwijs komen, migranten en ouderen met beperkt inkomen.

Beleidsinstrumenten ter bevordering van huisvestingstabiliteit richten zich op betaalbare woningen en huurbescherming, inkomensondersteuning zoals huurtoeslag, en uitzettingspreventie. Daarnaast spelen stabilisatie van huurcontracten, bemiddeling bij conflicten, onderhoud van woningen en energiebesparing een rol om woonlasten beheersbaar te houden. De metingen komen meestal uit nationale registers, huurcontractgegevens en huishoudelijke enquêtes, met evaluaties om effectiviteit te beoordelen.

In bredere zin varieert de aandacht en uitvoering van huisvestingstabiliteit per land, maar het concept blijft gericht op het waarborgen van continuïteit en veiligheid in woonomstandigheden als basis voor sociaal en economisch welzijn.