hetLatijnseGriekse

Het Latijns-Griekse verwijst naar de kruisbestuiving tussen Latijn en Grieks in taal, wetenschap en cultuur, met name de manier waarop beide klassieke talen hebben bijgedragen aan moderne terminologie en kennisconstructies.

Historisch gezien stond Latijn lange tijd symbool voor wetenschap en bestuur in West-Europa, terwijl Grieks de basis vormde voor filosofie, retoriek en de vroegste wetenschappen. Tijdens de middeleeuwen en de renaissance werden Griekse teksten vaak via Latijn vertaald, waardoor begrippen uit beide talen in een gemeenschappelijke lexicon terechtkwamen. De herontdekking van Grieks in de 15e en 16e eeuw versterkte de verwantschap tussen Latijn en Grieks in academische tradities.

In hedendaagse terminologie blijft het Latijns-Griekse principe zichtbaar: veel vaktermen bestaan uit wortels uit het Grieks en Latijn plus achtervoegsels die uit dezelfde bronnen komen. Voorbeelden zijn biologie (bios + logos), anatomie (anatomia via Latijn/Grieks), meteorologie (meteor + logia) en farmacologie (pharmakon + logia). De combinatie biedt een rijke woordbouw die neutraal, precies en internationaal herkenbaar is.

In wetenschap en wiskunde zijn Griekse letters en Latijnse transliteraties gemeengoed geworden; α, β, γ en andere Griekse symbolen verschijnen in Latijnse en moderne talen, terwijl wetenschappelijke termen vaak uit een combinatie van Latijnse en Griekse morfemen zijn opgebouwd.

Samengevat verwijst het Latijns-Griekse naar de lange, onderlinge invloed van twee kerntaalklassen in de westerse kennisvorming: het verschaffen van een gemeenschappelijke basis voor terminologie, literatuur en academische disciplines.