herkenningstesten

Herkenningstesten zijn psychologische of neuropsychologische taken die het vermogen tot herkenning meten. Ze bestrijken zowel het herkennen van eerder geb betreffende stimuli als perceptie van gezichten of objecten. In klinische settings dienen ze om schade aan geheugen- of perceptieprocessen vast te stellen, te monitoren en te onderzoeken hoe herkenning in verschillende modaliteiten werkt.

Typen en werkwijze: Veelvoorkomende ontwerpen bestaan uit een encodeerfase waarin proefpersonen stimuli te zien krijgen (woorden, plaatjes, gezichten), gevolgd door een testfase waarin men moet aangeven of een stimulus eerder is gezien (oud/nieuw) of via forced-choice. Prestaties worden uitgedrukt als nauwkeurigheid, hits en valse alarms, en vaak als discriminanties zoals d-prime of bias. Reactietijden kunnen eveneens worden opgenomen.

Toepassingen: Herkenningstesten worden gebruikt bij beoordeling van geheugenstoornissen na hersenletsel of bij dementie, bij aandoeningen zoals schizofrenie en bij onderzoek naar veroudering en cognitieve veranderingen. Ze helpen bij het onderscheiden van afzonderlijke geheugenprocessen—zoals retentie versus perceptie—en bij het evalueren van functionele implicaties in het dagelijkse leven.

Voorbeelden en normering: Er bestaan diverse tests die gericht zijn op gezichtsherkenning of objectherkenning, evenals algemene recognition memory-taken met woorden of plaatjes. Veel tests hebben normative data per leeftijd en opleidingsniveau en vereisen culturele aanpassingen voor geldige vergelijkingen.

Beperkingen en ethiek: Prestaties kunnen beïnvloed worden door visuele vermogens, taalvaardigheid, motivatie en testtraining. Ethische overwegingen omvatten geïnformeerde toestemming en privacy bij klinisch gebruik.

Zie ook: geheugenstoornissen, neuropsychologisch onderzoek.