hartfalenmedicatie

Hartfalenmedicatie verwijst naar de medicamenteuze behandeling van hartfalen, een aandoening waarbij het hart moeite heeft om voldoende bloed te pompen. Het doel is symptomatische verlichting, vermindering van ziekenhuisopnames en verbetering van overleving. De behandeling verschilt naar type hartfalen: hartfalen met verminderde ejectiefractie (HFrEF) en hartfalen met preserved ejectiefractie (HFpEF).

Bij HFrEF zijn de belangrijkste medicatieklassen ACE-remmers of ARBs, of het angiotensine-receptor-neprilysine-inhibitor (ARNI) sacubitril/valsartan; beta-blokkers zoals bisoprolol, metoprolol succinaat en carvedilol; en mineralocorticoïde receptorantagonisten zoals spironolacton of eplerenon. Diuretica, meestal lisdiuretica zoals furosemide, verlichten congestie en symptomen. SGLT2-remmers zoals dapagliflozin en empagliflozin hebben aantoonbare voordelen in ziekenhuisopnames en mortaliteit en worden breed aanbevolen. In bepaalde situaties worden vasodilatoren zoals hydralazine gecombineerd met isosorbide dinitraat toegepast; digoxine kan worden gebruikt bij aanhoudende symptomen of atriumfibrillatie; ivabradine kan worden overwogen bij sinusritme met een verhoogde rustpuls ondanks optimale therapie.

HFpEF vereist vaak gericht beheer van comorbiditeiten en symptomatische behandeling; diuretica worden gebruikt voor congestie, maar medicamenteuze reductie van mortaliteit is minder duidelijk aangetoond dan bij HFrEF. Monitoring en titratie van medicatie is essentieel: starten met lage doseringen en stap voor stap verhogen tot doeldosering, met regelmatige controle van bloeddruk, nierfunctie en elektrolyten om bijwerkingen zoals hypotensie of hyperkalemie te voorkomen.