glasvezeltechniek

Glasvezeltechniek is het vakgebied dat zich bezighoudt met glasvezels en de systemen die informatie via licht over lange afstanden en door ruimtelijke netwerken verzenden. Een glasvezel bestaat uit een kern met een hogere brekingsindex en een omhulling (cladding) met een lagere index, waardoor licht in de kern blijft door total internal reflection. De kern is doorgaans gemaakt van siliciumdioxide en kan ook kunststof bevatten in minder veeleisende toepassingen.

Er bestaan twee hoofdtypen glasvezels: enkelvoudige modus (SMF) en multi-mode (MMF). SMF heeft een zeer kleine kern (~8–10 micron) en is geschikt voor lange afstanden met zeer lage verliezen; MMF heeft een grotere kern (50/62,5 micron) en wordt veel toegepast voor korte afstanden en snelle installaties. De karakteristieke verliescoëfficiënten (attenuatie) liggen in de orde van tientallen tot honderden millibel per kilometer, afhankelijk van de golflengte en het type vezel.

Transmissie gebeurt met lasers of LED’s en maakt gebruik van multiplexing, zoals WDM (Wavelength Division Multiplexing), waardoor meerdere kanalen tegelijk over één glasvezelkabel kunnen lopen. Belangrijke toepassingsgebieden zijn telecommunicatie, internetbackbones, data centers, FTTH (glasvezel tot in huis) en sensornetwerken in de industrie, olie en gas, en medische beeldvorming.

Productie en materialen: glasvezels worden vervaardigd via processen zoals MCVD of OVPD om een voorloper (preform) te maken, waarna de vezel wordt getrokken en gecoat voor mechanische sterkte. Materiaalkeuzes en dopants bepalen eigenschappen zoals brekingsindex, buigflexibiliteit en verlies.

Voordelen van glasvezeltechniek zijn hoge bandbreedte, lage gevoeligheid voor elektromagnetische storingen en lange afstanden tussen repeaters. Nadelen zijn kwetsbaarheid bij buigen en breuk, installatiekosten en vereiste gespecialiseerde arbeid voor aanleg en onderhoud. Standaarden en normen, zoals ITU-T G.652 en G.657, ondersteunen compatibiliteit en prestaties in netwerken.