gezichtsstoornissen

Gezichtsstoornissen zijn aandoeningen die het gezicht aantasten in uiterlijk, expressie, beweging of sensorische functies. Ze kunnen aangeboren of verworven zijn en variëren in ernst van mild tot ernstig. Veel voorkomende voorbeelden omvatten vormen van gezichtsverlamming, gezichtsparese door nervus facialisproblemen, aangeboren craniofaciale afwijkingen, en aandoeningen waarbij de gezichtsexpressie wordt beïnvloed door neurologische ziekten of spieraandoeningen.

Aangeboren gezichtsstoornissen ontstaan bij de geboorte en worden vaak veroorzaakt door structurele afwijkingen of ontwikkeling van het gezicht, zoals lip- en gehemelteholte (lip/palate-defecten) of andere craniofaciale misvormingen. Verworven gezichtsstoornissen ontstaan later en kunnen worden veroorzaakt door trauma, infecties (bijvoorbeeld herpes zoster die het gezicht kan aantasten), neurologische aandoeningen (zoals een faciale parese of beroerte), ontstekingen of aandoeningen die het gezichtssysteem beïnvloeden zoals dystonie.

Symptomen variëren per aandoening maar kunnen bestaan uit plotselinge of geleidelijke verlamming van gezichtsspieren, moeite met sluiten van een oog, asymmetrie van gelaatsexpressie, ongecontroleerde bewegingen of spasmes, pijn of gevoeligheid in het gezicht, en problemen met spreken of eten. Diagnostiek omvat medische geschiedenis en lichamelijk onderzoek, vervolgonderzoek zoals neurologisch onderzoek, beeldvorming (MRI/CT) en elektromyografie waar nodig.

Behandeling is afhankelijk van de oorzaak en kan bestaan uit fysiotherapie en logopedie, oogzorg en oogbescherming bij incomplete sluiting, medicatie (bijvoorbeeld antivirale middelen bij infecties; botox bij dystonie), en reconstructieve of functionele chirurgie in selecte gevallen. Prognose is sterk afhankelijk van de specifieke aandoening; sommige gezichtsstoornissen verbeteren spontaan of met behandeling, terwijl andere chronisch kunnen zijn. Neutraliteit en multidisciplinaire aanpak zijn belangrijk in het beheer van gezichtsaandoeningen.