gegevensstroomdiagrammen

Gegevensstroomdiagrammen, vaak afgekort als DFD’s, zijn grafische modellen die de stroom van gegevens door een informatiesysteem visualiseren. Ze richten zich op wat er gebeurt met data, welke processen de data transformeren, waar data worden opgeslagen en welke externe entiteiten data leveren of ontvangen. Het doel is om een duidelijk, begrijpelijk overzicht te bieden dat betrokkenen helpt bij analyse, ontwerp en communicatie.

Een DFD bevat doorgaans vier hoofdtypen elementen: processen (transformatie van invoer naar uitvoer), gegevensstromen (de beweging van data tussen elementen), gegevensopslag (tels of bestanden waarin data worden bewaard) en externe entiteiten (personen of systemen buiten het systeemgrens die data verzenden of ontvangen). Bij notaties bestaan er verschillende stijlen, waaronder Yourdon/DeMarco en Gane–Sarson. Daarnaast maakt men vaak gebruik van gefaseerde niveaus: een contextdiagram op niveau 0 dat de grenzen van het systeem aangeeft, gevolgd door niveau-1 en lager die processen verder opdelen in subactiviteiten.

Toepassingen van gegegevensstroomdiagrammen liggen in bedrijfsanalyse en systeemontwerp, waar ze helpen bij het vastleggen van vereisten, het identificeren van datastromen en het verbeteren van processen. Voordelen zijn onder meer duidelijke communicatie, abstractieniveau geven en ondersteuning bij ontwerpoverwegingen. Beperkingen zijn onder meer dat DFD’s voornamelijk beschrijven wat er gebeurt met data, maar minder inzicht geven in timing, controleflow of implementatiedetails, en de complexiteit kan toenemen bij grote systemen. Historisch ontstonden DFD’s in de jaren 1970, mede ontwikkeld door verschillende methodologieëen zoals Yourdon en DeMarco, en Gane en Sarson, en blijven ze in sommige sectoren bruikbaar naast modernere modelleringstools.