gegevenslokalisatie

Gegevenslokalisatie is het beleid en de praktijk waarbij data en de systemen die die data verwerken geografisch worden beperkt tot een of meer jurisdicties. Het doel is controle over waar informatie wordt opgeslagen en verwerkt, met aandacht voor privacywetgeving, staatssoevereiniteit en operationele risico’s.

Er bestaan verschillende vormen: opslaglokalisatie (alle gegevens worden in een specifieke land- of regio-datacenter opgeslagen), verwerkingslokalisatie (de verwerking vindt in die regio plaats, mogelijk met opslag elders afhankelijk van de implementatie), en hybride modellen waarbij gevoelige data binnen de regio blijft terwijl minder gevoelige data regionaal kan worden verwerkt. De keuze hangt samen met wettelijke vereisten, bedrijfsvoering en technische mogelijkheden.

Redenen voor gegevenslokalisatie zijn onder meer naleving van nationale wetten, controle over overheidsaansprakelijkheid en autoriteit, beheersing van data-eigendom en risico’s, evenals operationele overwegingen zoals latentie en beschikbaarheid. Lokalisatie kan ook voortkomen uit zorgen over geopolitieke gebeurtenissen of economische sancties.

Wettelijk kader: de Europese Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG/GDPR) staat transfers buiten de Europese Economische Ruimte toe onder waarborgen zoals adequaatheidsbesluiten en modelcontractbepalingen; echter kunnen nationale of sectorale regels aanvullende vereisten opleggen. Daarnaast hebben sommige landen expliciete lokalisatie-eisen voor specifieke gegevenscategorieën of sectoren, zoals Rusland, China en sommige onderdelen van India en Brazilië.

Uitdagingen en overwegingen omvatten hogere kosten, complexiteit van naleving, mogelijke vendor lock-in, en risico op gefragmenteerde data-architectuur. Goede praktijken zijn onder meer data-minimalisatie, versleuteling, duidelijke dataflow- en risicobeoordelingen, en contractuele waarborgen met cloud- en serviceproviders.