fluoriscentielampen

Fluoriscentielampen zijn gasontladingslampen die licht produceren doordat een elektrische ontlading in kwikdamp UV-straling opwekt, welke vervolgens een fosforlaag aan de binnenkant van de buis laat oplichten. Door deze omzetting van UV naar zichtbaar licht vormen ze een efficiënte lichtbron vergeleken met klassieke gloeilampen.

In principe bestaat een fluoriscentielamp uit een lange glazen buis gevuld met een inert gas, enkele milligrammen kwikdamp en een fosforcoating op de binnenwand. Aan beide uiteinden bevinden zich elektroden die via een ballast van stroom worden voorzien. De ballast reguleert de stroom: bij het aanzetten schrikt een hoge spanning de lamp aan; daarna beperkt de ballast de elektrische stroom zodat de buis blijft gloeien. Er zijn verschillende opstartsystemen, waaronder magnetische ballast met een starter en elektronische ballastsystemen, soms met starterloze ontwerpen.

Er bestaan twee hoofdtypen: lineaire fluorescerende lampen (zoals T8, T12 en T5 buizen) en compacte fluorescentielampen (CFL’s) die in een kleinere buisvorm komen en vaak in standaard armatuur passen. Fluorescentielampen kunnen verschillende kleurtemperaturen en kleurweergave-indices hebben, met efficaciteiten die hoger liggen dan gloeilampen. De levensduur ligt doorgaans tussen 7.000 en 15.000 branduren, afhankelijk van ontwerp en gebruik.

Voordelen zijn energiebesparing, lange levensduur en goede kleurweergave bij veel modellen. Nadelen omvatten het aanwezigheid van kwik, de noodzaak van ballast, gevoeligheid voor frequent schakelen en langere opstart- en opwarmtijden. Ze worden veel toegepast in kantoren, winkels en onderwijsgebouwen, maar de opkomst van LED-verlichting heeft geleid tot een afname van nieuw aanbod en vervanging van oudere systemen. Voorafgaand aan verwijdering vereist recycling of speciale inzameling vanwege het kwik.