evaluatiebijsturing

Evaluatiebijsturing is het proces waarbij resultaten uit evaluaties worden gebruikt om beleid, programma's of projecten tijdens of na de uitvoering bij te sturen. Het doel is lessen om te zetten in concrete aanpassingen die de effectiviteit, efficiency of rechtvaardigheid van beleid verbeteren.

In de praktijk omvat evaluatiebijsturing doorgaans drie elementen: expliciete leervragen en prestatie-indicatoren in een evaluatieontwerp; een besluitvormingsmoment waarop de evaluatieresultaten worden vertaald in concrete aanpassingen; en een implementatie- en monitoringfase waarin de effecten van de bijsturing worden gevolgd.

De aanpak kan variëren van iteratieve, adaptieve beleidsvorming met korte evaluatierondes tot grootschalige, geplande aanpassingen na een uitgebreide evaluatie. Het sluit aan bij concepten als adaptief management en evidence-based policy, waarin leren en aanpassen centraal staan.

Voordelen van evaluatiebijsturing zijn onder meer betere afstemming op doelstellingen, betere verantwoording en een doelmatiger inzet van middelen. Uitdagingen bestaan uit het herkennen van oorzakelijk verband tussen aanpassingen en uitkomsten, politieke weerstand, beperkte middelen en data-kwaliteit, en het vinden van draagvlak voor veranderingen.

Voorbeelden vinden vaak plaats in publieke sectoren zoals onderwijs, gezondheidszorg of infrastructuur, waar evaluaties leiden tot herallocatie van middelen, aanpassing van procedures of wijziging van prestatie-indicatoren.

Zie ook: monitoring, evaluatie, adaptief management, evidence-based policy.