dreigingsintelligentie

Dreigingsintelligentie is een discipline binnen informatiebeveiliging die zich richt op het verzamelen, analyseren en verspreiden van informatie over potentiële en actuele dreigingen tegen een organisatie. Het doel is om risico’s te begrijpen, prioriteiten te stellen en tijdig passende defensieve maatregelen te nemen. Dreigingsintelligentie combineert gegevens uit verschillende bronnen en vertaalt deze naar bruikbare inzichten voor besluitvormers, ICT-teams en operationele verdediging.

De praktijk onderscheidt meestal drie niveaus van producten. Strategische dreigingsintelligentie richt zich op langetermijntrends, geopolitieke en economische factoren, en hoe deze de beveiliging en bedrijfsvoering kunnen beïnvloeden. Operationele dreigingsintelligentie beschrijft specifieke aanvalscampagnes, gebruikte tactieken, technieken en procedures (TTP’s) en concrete plannen van kwaadwillenden. Technische of tactische dreigingsinlichtingen leveren gedetailleerde signalen zoals indicators of compromise (IoCs), kwetsbaarheden, aanvalsvectoren en remediëringsadviezen. Deze producten worden vaak aangevuld met actor profielen en beschrijvingen van groep- of kaderlidmaatschappen.

Het intelligence cycle-proces omvat behoeftebepaling, verzamelen, verwerken en analyseren, produceren en verspreiden, gevolgd door feedback en evaluatie. Bronnen zijn onder meer open source informatie (OSINT), interne telemetry (logs en waarschuwingen), commerciële dreigingsfeeds, advisories van leveranciers, malware-analyses en informatie uit het dark web. Praktisch worden bevindingen geïntegreerd in SOC-workflows en incidentrespons, en vaak gedeeld via gangbare formaten en standaarden die samenwerking mogelijk maken, zoals referenties naar MITRE ATT&CK voor context.

Dreigingsintelligentie ondersteunt risk-based prioritering, patchbeheer, red teaming en proactieve verdedigingsmaatregelen. Bij de inzet gelden betrouwbaarheid van bronnen, validatie van bevindingen en privacy- en juridische overwegingen.