dialingregels

Dialingregels verwijst naar de regels die bepalen hoe telefoonnummers ingevoerd worden en hoe verbindingen tot stand komen, zowel nationaal als internationaal. Ze regelen welke cijfers ingetoetst moeten worden, in welke volgorde en hoe lokale, nationale en internationale nummers gevormd worden. De regels zijn vastgelegd door nationale telecomautoriteiten en ondersteund door internationale standaardenorganisaties zoals de ITU-T.

Belangrijke concepten zijn onder meer de internationale toegangscode of het plusteken (+), de landcode en het nationale significante nummer. Internationale notatie begint meestal met het plusteken, gevolgd door de landcode en daarna het nationale nummer. De lokale trunkprefix (bijvoorbeeld een extra 0) wordt bij internationale gesprekken meestal weggelaten. De ITU-T heeft met E.164 een wereldwijde nummeringsstandaard opgezet die de structuur en lengte van telefoonnummers regelt; volgens E.164 mag een volledig internationaal nummer maximaal 15 cijfers bevatten. Daarnaast geeft ITU-T E.123 aanbevelingen voor de leesbare notatie van nummers.

Op nationaal niveau verschillen de regels per land. Veel landen gebruiken een trunkprefix voor langeafstandsoproepen en een gebiedscode bij grotere steden; bij internationale gesprekken vervalt doorgaans de trunkprefix en blijft het landnummer over. Digitale en mobiele netwerken ondersteunen vaak ook het gebruik van het plusteken voor gemakkelijke internationale dialing.

Als illustratie geldt in Nederland: een lokaal Amsterdam-nummer kan worden ingetoetst als 020 1234567; internationaal wordt dit geschreven als [phone], waarbij de leading 0 in het gebiedsnummer verdwijnt. Een mobiel Nederlands nummer wordt bijvoorbeeld ingevoerd als 06 12345678 of internationaal als [phone]. Dialingregels kunnen per land variëren, maar volgen doorgaans dezelfde basisprincipes van landcode, nummer en eventueel trunkprefix.