deelmobiliteit

Deelmobiliteit is een verzamelterm voor mobiliteitsdiensten waarbij gebruikers toegang hebben tot voertuigen voor korte periodes in plaats van een auto te bezitten. Het doel is efficiënter gebruik van voertuigen, minder parkeerruimte en minder individueel autobezit, met potentieel milieuvoordelen wanneer reizen worden vervangen door minder, schoner of vaker elektrisch rijdend verkeer.

De belangrijkste vormen zijn carsharing, waaronder station-based (op vaste locaties) en free-floating (vrij beweegbaar binnen een gebied); daarnaast peer-to-peer carsharing waarbij particulieren hun eigen auto delen. In bredere zin dragen ook deelvervoer zoals fietsen en scooters bij aan de gedeelde-mobiliteitsketen, maar het kernbegrip geldt voor auto's.

Diensten werken meestal via een smartphone-app of account. Gebruikers reserveren een voertuig, ontgrendelen via een digitale sleutel of code, en rijden voor korte periodes. Tarieven zijn doorgaans gebaseerd op tijd en/of gereden afstand, inclusief verzekering, onderhoud en pechhulp via de aanbieder.

Impact en doelstellingen: delen kan leiden tot minder privéauto's en minder parkeertijd, wat de verkeersdruk en ruimtegebruik in steden verlaagt. Het milieueffect hangt af van substitutie van autogebruik versus eigen bezit en van de elektrificatie van de vloot.

Uitdagingen en beleid: aansprakelijkheid en verzekering, parkeren in openbare ruimten, beschikbaarheid en prijspunt, en gegevensdeling. Succes hangt af van samenwerking tussen aanbieders, gemeenten en openbaar vervoer.

In Nederland zijn aanbieders zoals GreenWheels, MyWheels en SnappCar actief, en gemeenten experimenteren met fasering en stimulering van multimodaliteit. Deelmobiliteit wordt vaak gezien als onderdeel van een bredere strategie voor stedelijke mobiliteit en klimaatdoelstellingen.