brzmieniem

Brzmienie to rzeczownik w języku polskim oznaczający dźwięk, ton lub barwę dźwięku, a także charakter lub sposób, w jaki coś brzmi. Może odnosić się do brzmienia głosu, instrumentu, a także ogólnego wrażenia dźwiękowego otoczenia. W przenośnym sensie bywa używane w odniesieniu do sposobu mówienia, stylu wypowiedzi lub charakteru języka.

Etymologia i zakres użycia: wywodzi się od czasownika brzmieć (wydawać dźwięk). Część -enie tworzy z czasownika abstrakcyjny rzeczownik jakości. W muzyce i akustyce brzmienie oznacza timbr, kolor dźwięku oraz cechę wyróżniającą dźwięk poza wysokością i głośnością. W lingwistyce i krytyce literackiej brzmienie języka lub stylu odnosi się do charakteru wypowiedzi, tonacji i impresji stylistycznej.

Notes gramatyczne: brzmienie jest rzeczownikiem rodzaju nijakiego. Liczba pojedyncza to brzmienie, liczba mnoga brzmienia. Formą instrumentalną jest brzmieniem, używaną w konstrukcjach typu „w brzmieniu” lub „brzmieniem tego utworu”.

Przykłady użycia: Głos ma ciepłe brzmienie. Brzmienie tego pianina jest jasne i klarowne. W brzmieniu tego utworu słychać lekki saksofon. Taki jest brzmienie języka.

Związane pojęcia: brzmieć (czasownik), brzmieniowy (przymiotnik odnoszący się do timbru).