breukbestendig

Breukbestendig is een eigenschap van materialen of producten die is ontworpen om breuk of scheurvorming onder impact of belastingen tegen te gaan. Het doel is om veiligheid te verhogen en de levensduur te verlengen.

Het begrip wordt vooral gehanteerd ten opzichte van glas, kunststof, keramiek en composieten. In de praktijk kan breukbestendigheid worden bereikt door materiaalkeuze, materiaalsamenstelling en productontwerp, bijvoorbeeld door tempering, laminering of versterking. Bij glas wordt breukbestendigheid veelal bereikt door getemperd glas (tempering) of door laminatie met tussenlagen zoals PVB; getemperd glas heeft een oppervlaktespanning die bij breuk tot vele kleine scherven leidt, terwijl gelamineerd glas de fragmenten bij elkaar houdt. Voor keramiek en kunststoffen bestaan vergelijkbare technieken zoals chemische versterking van glas en versterkte polymeren.

Testing: Tests op breukbestendigheid omvatten impact- en buigproeven. In Europa worden glasproducten vaak beoordeeld volgens pendeltesten conform normen zoals EN 12600; in andere regio’s bestaan vergelijkbare normen zoals ANSI Z97.1. Voor samengestelde en veiligheidsglazen bestaan aanvullende testprocedures.

Toepassingen: Breukbestendigheid is cruciaal in autotoepassingen en bouw (veiligheidsglas voor ramen, windschermen en gevels), elektronische apparaten (schermbescherming) en specialistische utiliteits- en sporttoepassingen. Het blijft echter een indicatie: geen materiaal is onbreekbaar; breukbestendigheid vermindert risico maar kan beperkingen hebben bij extreem belaste situaties of randzones.