bloedvatting

Bloedvatting is het proces waarbij netwerken van bloedvaten ontstaan en zich uitbreiden in weefsels en organen. In de geneeskunde verwijst het naar angiogenese en vasculaire remodeling die nodig zijn voor groei, ontwikkeling, genezing en stofwisseling. Een goed gevlochten bloedvatnetwerk zorgt voor voldoende zuurstof en voedingsstoffen en voor afvoer van kooldioxide en afvalstoffen.

Het proces kan doorgaans via sprouting angiogenese verlopen, waarbij uit bestaande vaten nieuwe vertakkingen groeien, of via intussusceptieve angiogenese, waarbij een bestaand vat in tweeën splijt. Endotheelcellen prolifereren en migreren, waarna lumenvorming en stabilisatie plaatsvinden dankzij de betrokkenheid van pericyten en gladde spiercellen. Regulatie gebeurt via een balans tussen groeifactoren en remmende signalen.

Belangrijke groeifactoren zijn VEGF, FGf en PDGF; angiopoëtines spelen ook een rol bij de maturatie van vaten. Hypoxie en de factor HIF-1α verhogen VEGF, waardoor angiogenese wordt gestimuleerd in fysiologische en pathologische situaties. Anti-angiogene factoren, zoals thrombospondine en endostine, beperken de vorming van nieuwe vaten.

Klinisch is bloedvatting cruciaal voor genezing, regeneratie en de werking van organen. Onvoldoende bloedvatting kan leiden tot ischemie; bij kanker draagt tumorangiogenese bij aan groei en metastasering. Therapeutische benaderingen richten zich op het bevorderen van bloedvatvorming bij ischemische aandoeningen of juist het remmen van angiogenese bij kanker.