bladverliezende

Bladverliezende is een term uit de plantenleer die verwijst naar planten die hun bladeren periodiek afwerpen. In het Nederlands spreekt men vaak van bladverliezende bomen en struiken. Bij deze planten treedt jaarlijks bladval op, meestal in het najaar bij dalende temperaturen en kortere dagen, maar de trigger kan variëren per soort en klimaat. Het proces heet abscissie; langs een speciale cellaag in de bladsteel wordt het blad losgemaakt en valt het af.

Tijdens de herfst verkleuren de bladeren doordat chlorofyl afbreekt en andere pigmenten zichtbaar worden, wat leidt tot geel-, oranje- en roode tinten. Bladval biedt planten voordelen: minder waterverlies, minder kans op vorstschade en minder energielast tijdens koude perioden. Het afstervende blad draagt bij aan de nutrientenkringloop in de bodem wanneer het afvalt en ontbindt. Hormonen zoals ethyleen en auxine spelen een rol bij de vorming van de abscissie-zone en het stoppen van fotosynthese in de bladeren.

Bladverliezende soorten komen vooral voor in gematigde en boreale klimaten, waar winterkou of droogte de groei beïnvloedt. In tropische gebieden komen ook bladverliezende planten voor tijdens lange droogseizoenen. Voorbeelden van bladverliezende bomen en struiken zijn esdoorn (Acer), beuk (Fagus), eik (Quercus), berk (Betula), populier (Populus), wilg (Salix) en walnoot (Juglans). In landschapsaanleg worden ze gewaardeerd om hun seizoensgebonden esthetiek en variatie in bladerdecoratie.