bijbelgetrouwheid

Bijbelgetrouwheid is een term uit het Nederlands die verwijst naar trouw aan de Bijbel als gezaghebbende bron van geloof en leven. Het omvat de houding ten opzichte van de Schrift, de mate van interpretatie die men toelaat en de wijze waarop Bijbelse leer en ethiek worden toegepast in het dagelijkse leven en in kerkelijk bestuur.

Er bestaan verschillende opvattingen over wat bijbelgetrouwheid precies betekent. Soms wordt het opgevat als een hoge mate van letterlijke betrouwbaarheid en als overtuiging van de geïnspireerdheid van de tekst. Andere mensen benadrukken juist de centrale boodschap en de heilshistorische lijn van de Bijbel en erkennen dat interpretatie beïnvloed wordt door historische, taalkundige en culturele contexten. In veel tradities spelen zowel de Schrift als traditie en ambt (kerkelijk leergezag) een rol bij beslissingen over leer en ethiek.

Historisch speelde bijbelgetrouwheid een belangrijke rol in de Protestantse Reformatie en in latere fundamentalisme en evangelicalisme. In katholieke en oecumenische contexten verschijnt de discussie over de verhouding tussen Schrift en traditie en de methoden van exegese eveneens als centraal thema. In het huidige debat variëren opvattingen van strikt woord-voor-woord bijbelgetrouwheid tot meer flexibel hermeneutisch handelen, zolang de kernboodschap en morele en theologische reikwijdte van de Bijbel behouden blijven.

Omdat de uitdrukking in verschillende tradities anders beladen kan zijn, is bijbelgetrouwheid geen uniform principe, maar eerder een spectrum van houdingen en methoden die zich richten op de autoriteit van Bijbellezing.