bewegingsefficiëntie

Bewegingsefficiëntie is de verhouding tussen het nuttig geleverde werk en de energie die nodig is om een beweging uit te voeren. In de biomechanica spreekt men ook wel van de bewegingseconomy, bijvoorbeeld de hoeveelheid zuurstof die nodig is om een bepaalde afstand af te leggen, of van arbeidsefficiëntie, waarbij de verhouding tussen mechanische arbeid en metabolische kost centraal staat. Beide concepten beschrijven hoe “duurzaam” en effectief bewegen is, maar vanuit verschillende invalshoeken.

Metingen van bewegingsefficiëntie maken gebruik van verschillende methoden. Indirect calorimetrie levert gegevens over zuurstofverbruik en kooldioxideproductie om de energetische kost te bepalen. De mechanische arbeid wordt berekend als kracht maal verplaatsing, terwijl gait analysis en kinematica inzicht geven in de efficiëntie van bewegingspatronen. In sport en revalidatie worden ook EMG-signalen gebruikt om neuromusculaire bijdrage aan efficiëntie te beoordelen. In toegepaste settings, zoals robots en prothetische ledematen, gaat het om de efficiëntie van actuatoren en bewegingssystemen.

Verschillende factoren beïnvloeden bewegingsefficiëntie. Techniek en houding beïnvloeden de biomechanische kosten; elastic energy-opslag in pezen en spieren kan de output verbeteren; massa, inertie en luchtweerstand spelen een rol; vermoeidheid en leeftijd verminderen efficiëntie. Training kan de neuromusculaire coördinatie en techniek verbeteren, terwijl hulpmiddelen en apparatuur de resterende verliezen kunnen beperken.

Toepassingen omvatten sportwetenschap, revalidatie en fysiotherapie, orthopedische en prothetische technologie, en robotica. Nauwkeurige definities en meetmomenten variëren, waardoor vergelijking tussen studies vaak vraagt om zorgvuldige interpretatie van de gebruikte metrics.